ساعت 3 بعد از ظهر

اسير اين بعد از ظهر کش دار چسبناکم که منو فرو برده توی صندليم و وادارم می کنه هر از چند گاهی کش و قوسی بيام و خميازه ای بکشم. منتظر دو ساعت بعدم که از پله های ايران زمين سرازير بشم توی خنکی هوا و باز فکر کنم که چرا بايد از صبح توی اين ساختمون دلگير زندانی باشم. منتظر آخر هفته ام که صبح دير بيدار بشم و ببينم که آفتاب همه جای خونه پخشه و می تونم در تراس رو باز بذارم که خونه نفس بکشه و لاک پشتا رو بذارم زير آفتاب کيف کنن و بشينم يک ساعت با حميد صبحونه بخورم و غش غش بخندم. منتظر بهارم که بالاخره روزای طولانيش برسه و شايد از اين همه يکنواختی درم بياره. منتظر سال بعدم که گنگ و مه آلوده و همين خواستنی اش می کنه. منتظر يه معجزه ام