نمي دونم داريم به كجا مي ريم، قراره به چي برسيم... تا وقتي بي خيالم همه چي خوبه، اما فقط كافيه براي چند لحظه فكر كنم يا با كسي صحبت كنم، اون وقته كه همه چي به هم مي ريزه، قاطي مي شه... احساس گنديدگي مي كنم. احساس مي كنم يه دونه از يه خروار ميوه ي كالي هستم كه ريختنشون تو يه انبار تاريك بي هوا و همه شون آروم آروم گنديدن و هيچ كدوم هم هيچي حس نكردن.
واقعاٌ ديگه ايراني بودن و توي ايران زندگي كردن داره حالمو به هم مي زنه...